Enkaustyka

Technika znana od bardzo dawna (Egipt, Grecja, Rzym).
Według Pliniusza w enkaustyce stosowano wosk młody, jednoroczny, jasny.
Najpierw go odbielano: strugano wiórki i poddawano działaniu promieni słonecznych.
Następnie pławiono w wodzie, czyli gotowano go w niej z dodatkiem ciał alkalicznych (sody i amoniaku).
Tak powstawała emulsja woskowa.
Pławienie odbywało się kilkakrotnie, następnie zostawiano wszystko do odparowania wody.
Po wyschnięciu wosk emulguje trudniej, a po trzecim wysuszeniu - wcale.
Wosk tak preparowany, z dodatkiem żywic, stawał się odporny na niską i wysoką temperaturę.
Normalnie wosk topi się w temperaturze 60oC, a kruszeje na mączkę w temperaturze - 10oC.
Dawniej emulgowano wosk w wodzie morskiej i stosowano enkaustykę do malowania okrętów. Okręty były malowane artystycznie.
Enkaustyka nie wymaga gruntowania i mogła być stosowana na kamieniu, drewnie lub tynku.
Jedyny mankament tej techniki to trudność malowania, gdyż wosk szybko tężeje.
Z dodatkiem żywic staje się miękki i odporny na niskie i wysokie temperatury oraz wolniej tężeje.
Używano też podgrzewanych palet i malowano specjalnym narządkiem, tzw. canterem (podgrzewaną szpachelką).
Po namalowaniu jeszcze raz wszystko podgrzewano. Barwniki z woskiemstapiały się w jedną masę, stąd nazwa techniki (caustiens = gorący).
Przy malowaniu dużych płaszczyzn narządka nie znalazły zastosowania i używano pędzli, do wosku dodawano żywicę i rozpuszczalnik.
Technika enkaustyczna jest techniką odporną na wpływy atmosferyczne.

Brak zdjęć w galerii

Recenzja klienta:

Napisz pierwszą opinię!

Napisz opinie