Do fresku używa się palety bardzo ograniczonej. Im mniej barwników,tym łatwiej uporać się z problemami wysychania różnych kolorów.
Rysunek przenosi się przypróchą i odciskaniem na tynku.
Podczas malowania można uzyskiwać efekty podobne jak w akwareli,wykorzystując przy tym biel tynku. Dlatego dobrze jest dodawać dointonaco zamiast piasku tłuczony marmur.
Na ogół technika freskowa jest wybitnie laserunkowa, w czym przypomina akwarelę.
Poszczególne partie malowidła muszą po naniesieniu farby lekkoprzeschnąć (woda powinna wejść w tynk) - dopiero potem można malować poraz drugi.
Pracując tą techniką, należy jednocześnie pokrywać poszczególne partiemalowidła wodą, ponieważ miejsca przez dłuższy czas omijane wysychająi farba nie utrwala się na powierzchni tynku.
Jedynym spoiwem we fresku jest węglan wapnia wytworzony z wodorotlenkuwapnia w połączeniu z powietrzem. Dlatego też miejsca na razie niemalowane trzeba od czasu do czasu zwilżać czystą wodą, aby nie dopuścićdo wyschnięcia tynku i wytworzenia się warstewki węglanu wapnia.
O ile w ciągu dnia nie zamaluje się położonego intonaco, należy jeusunąć, a krańce pomalowanego tynku zwilżyć dość silnie czystą wodą.
W przypadku, kiedy jakiś fragment malowidła nie podoba się malarzowi,można ów fragment wyciąć i założyć nowe intonaco, by zamalować je odnowa.
Istnieje też drugi sposób techniki freskowej, w którym zamiast wodywapiennej dodaje się do każdego barwnika ciasta wapiennego, które służyjednocześnie jako spoiwo i jako biel.
W tym wypadku znacznie łatwiej jest malować, gdyż jest to technika kryjąca i można farby nawarstwiać.
Zbyt duże nawarstwienie nie jest wskazane ze względu na mniejszą trwałość takiego malowidła.
Ten sposób malowania różni się optycznie od pierwszego sposobu,ponieważ dodaje się tutaj bieli wapiennej do każdego barwnika (nawetciemnego) i całość ma charakter zbliżony do gwaszu.
Zmiana tonu barwników po wyschnięciu jest w tym wypadku większa.
Laserunki są tutaj dopuszczalne, ale dopiero pod koniec pracy.
Barwniki rozrabia się od razu w większych ilościach.
Pędzle muszą mieć długi i dość miękki włos.
Przy rozpoznawaniu fresku posługujemy się, oprócz oględzin optycznych(szwy), także dość prostą analizą chemiczną - próba na kwas solny.
O ile przy zetknięciu się z kwasem próbka malowidła burzy się i szumi,mamy pewność, że jest to fresk. Węglan wapnia rozpuszcza się w kwasiesolnym z charakterystycznym wydzielaniem dwutlenku węgla.
Klejówka i tempera nie reagują na tę próbę.
Próbki pobiera się z miejsc ciemnych.
Technika freskowa należy do najtrwalszych technik ściennych, gdyżpozwala na swobodne oddychanie tynku. Jest jednak nietrwała na zewnątrz- woda rozmywa powierzchnię malarską, a pod wpływem gazów siarkowychzawartych w powietrzu, zamienia się częściowo w siarczan wapnia (gips)i rozpada się.
W pomieszczeniach zamkniętych jest raczej trwała i ulega jedynie zakurzeniu.
Trwałość fresku zależy w znacznej mierze od klimatu.
W klimacie suchym - np. we Włoszech - nawet na zewnątrz stare freski zachowały się znośnie.
Ważną rolę w trwałości fresku odgrywa powierzchnia tynku.
Stwierdzono, że fresk wykonany na tynkach połyskliwych, specjalnie gładzonych (Pompeja), jest trwalszy.
Porowatość i chropowatość tynku źle wpływa na jego zachowanie. |
|
